Gatunek „okresu dorastania” to klasyka, która najprawdopodobniej nigdy nie zniknie z wielkich ekranów i zainspirowała cały szereg wspaniałych filmów od „Stand By Me” do „Juno”. „Peel” to najnowszy film, który pojawia się na naszych ekranach, ale z małą różnicą - głównym bohaterem jest 30-letni dorosły.
Peel Munter (Emile Hirsch), przezywany przez swoje ciemnopomarańczowe włosy, mieszka samotnie ze swoją matką po tym, jak ojciec zabrał jego braci i wyjechał 25 lat temu. Peel jest niewinny i prostacki nawet jako dorosły, w poważnych obowiązkach polegając w dużej mierze na swojej matce. Dzielą nierozerwalną wręcz więź, więc kiedy ona umiera i zostawia Peel'a samego, nie jest do końca pewien, co powinien zrobić. Naiwny i nieprzygotowany, Peel zaprasza trzech podejrzanych współlokatorów do swojego domu, pochłoniętych wyprawieniem największej możliwej imprezy w ogrodzie Peela, bohater zaś ostatecznie zbiera odwagę, by szukać swoich dwóch braci, Willa (Troy Hill) i Sama (Shiloh Fernandez), choć dość szybko odkrywa, że nie wszystko jest takie, jak kiedyś.
Peel Munter (Emile Hirsch), przezywany przez swoje ciemnopomarańczowe włosy, mieszka samotnie ze swoją matką po tym, jak ojciec zabrał jego braci i wyjechał 25 lat temu. Peel jest niewinny i prostacki nawet jako dorosły, w poważnych obowiązkach polegając w dużej mierze na swojej matce. Dzielą nierozerwalną wręcz więź, więc kiedy ona umiera i zostawia Peel'a samego, nie jest do końca pewien, co powinien zrobić. Naiwny i nieprzygotowany, Peel zaprasza trzech podejrzanych współlokatorów do swojego domu, pochłoniętych wyprawieniem największej możliwej imprezy w ogrodzie Peela, bohater zaś ostatecznie zbiera odwagę, by szukać swoich dwóch braci, Willa (Troy Hill) i Sama (Shiloh Fernandez), choć dość szybko odkrywa, że nie wszystko jest takie, jak kiedyś.
Przywykliśmy już do oglądania filmów, które trwają co najmniej dwie godziny lub więcej (lub ponad trzy, jeśli lubicie Marvela), więc byłem naprawdę zaskoczony czasem trwania „Peel”, który osiąga około 1 godziny 40 minut. Biorąc pod uwagę, że Peel nie zaczyna szukać swoich braci aż do połowy, byłem zaniepokojony tym, że historia nie będzie tak rozbudowana, jak mogłaby być, jednak ta presja jest w zasadzie całkiem dobra. Istnieje wiele drobnych rzeczy, które można było rozszerzyć, od historii postaci do nawet kilku chwil z przeszłości Peel'a, ale jak się zastanowić, nie były one potrzebne.
Jest dobra gra aktorska - postacie są dziwaczne, ale wszystkie są wyjątkowe i mają własną osobowość, od Roya (Jacka Kesy), zmiennego jak pogoda w górach, zwyrodniałego, który raz wydaje się dobry, a raz zły, do Chucka (Jacob Vargas), meksykanina, który choć rozumie język angielski, przez cały film mówi po hiszpańsku. Chciałabym więcej Garretta Claytona, który gra Chada, bohatera, który według mnie powinien być głębiej przedstawiony. Hirsch daje świetny występ jako Peel, ciekawy bohater z klimatem Forrest Gump, który zapewnia publiczności odświeżająco uproszczony obraz życia. Jego występ był bardzo serdeczny, a jego brak zrozumienia całkowicie wiarygodny.
Niewinność Peel'a, zwłaszcza gdy odkrywa, że życie jest szalenie odmienne od tego, czego doświadczył, spowodowało, że w film dociera do nas mocno emocjonalnie. W szczególności niektóre momenty są trudne do obejrzenia, na przykład scena, w której spotyka się z bratem Samem, który daje taki występ, że aż ciężko Peel’owi nie współczuć. Jego postrzeganie świata sprawia, że trudno mu zrozumieć, dlaczego ludzie mogą być na niego źli lub go źle traktować, a to jest szczególnie bolesne dla publiczności i naprawdę dobrze zrealizowane.
„Peel”, choć jest trochę dziwaczny, jest świetnym przykładem tego, jak powinno się robić dramat „okresu dojrzewania” - dobre połączenie komedii i tragedii, połączone z pięknymi ujęciami, które nie wskazują na niski budżet filmu. Filmy takie jak „Peel” przypominają, dlaczego gatunek indie jest tak dobry, więc warto rzucić na niego okiem.
Jest dobra gra aktorska - postacie są dziwaczne, ale wszystkie są wyjątkowe i mają własną osobowość, od Roya (Jacka Kesy), zmiennego jak pogoda w górach, zwyrodniałego, który raz wydaje się dobry, a raz zły, do Chucka (Jacob Vargas), meksykanina, który choć rozumie język angielski, przez cały film mówi po hiszpańsku. Chciałabym więcej Garretta Claytona, który gra Chada, bohatera, który według mnie powinien być głębiej przedstawiony. Hirsch daje świetny występ jako Peel, ciekawy bohater z klimatem Forrest Gump, który zapewnia publiczności odświeżająco uproszczony obraz życia. Jego występ był bardzo serdeczny, a jego brak zrozumienia całkowicie wiarygodny.
Niewinność Peel'a, zwłaszcza gdy odkrywa, że życie jest szalenie odmienne od tego, czego doświadczył, spowodowało, że w film dociera do nas mocno emocjonalnie. W szczególności niektóre momenty są trudne do obejrzenia, na przykład scena, w której spotyka się z bratem Samem, który daje taki występ, że aż ciężko Peel’owi nie współczuć. Jego postrzeganie świata sprawia, że trudno mu zrozumieć, dlaczego ludzie mogą być na niego źli lub go źle traktować, a to jest szczególnie bolesne dla publiczności i naprawdę dobrze zrealizowane.
„Peel”, choć jest trochę dziwaczny, jest świetnym przykładem tego, jak powinno się robić dramat „okresu dojrzewania” - dobre połączenie komedii i tragedii, połączone z pięknymi ujęciami, które nie wskazują na niski budżet filmu. Filmy takie jak „Peel” przypominają, dlaczego gatunek indie jest tak dobry, więc warto rzucić na niego okiem.
★★★★☆
Hannah Read
No comments:
Post a Comment