Tekken 7 ★★★☆☆

Za młodu wyobrażałem sobie Heihachi Mishimę, zdejmującego swój but i nokautującego oponenta jednym, celnym rzutem. Oczywiście były to naiwne, dziecięce marzenia, w czasach, zanim internet był dostępny za pośrednictwem kilku tąpnięć na ekranie smartfona.

W zasadzie nie wiem czemu, ale zawsze byłem zafascynowany turniejem King of Iron Fist, który z każdą odsłoną był jeszcze większy i jeszcze lepszy. Pula postaci zawsze była ciekawa, jeżeli patrzyło się na konwencję z przymrużonym okiem. Tekken był jednym z najważniejszych tytułów na każdej generacji Playstation, ale często to Street Fighter grał pierwsze skrzypce. Biorąc jednak pod uwagę nieudany start Street Fighter V, być może wreszcie to Tekken wysunie się na prowadzenie? Gracze będą zadowoleni, że Tekken 7 wraca w pełni formy w kategorii bijatyk, cztery długie lata po premierze Tag Tournament 2. Nawet pomimo paru łyżek dziegciu w trybie fabularnym. Akcja nadal jest bardzo mięsista, a zestawy ataków bardzo efektowne. Obsługa jest łatwa do ogarnięcia, a nowych graczy w annały wprowadzi samouczek w trybie fabularnym. Jeżeli chodzi o postaci, czeka nas parę niespodzianek i nowości (Akuma!), ale nadal mamy godną reprezentację klasycznych wojowników. Modele są bardzo szczegółowe i występują w wielu wariacjach. Fabuła toczy się wokół Mishima Zaibatsu. Historia opowiedziana jest oczami bezimiennego reportera, z wieloma dużymi partiami tekstu, które – na szczęście! - można przeskoczyć. Część „drugoplanowych” postaci nie ma nawet dedykowanego kinowego finału, co jest bardzo rozczarowujące, biorąc pod uwagę, że proponowana opowieść zawsze była jedną z najsilniejszych stron serii. Prywatnie, zawsze lubiłem przechodzić grę Paulem Phoeniksem, pomimo jego malejącego znaczenia w kanonie (pojawiał się w każdej grze, stopniowo głupiejąc). W Tekkenie 7 nie odgrywa wielkiej roli, a jego fani są bardzo niezadowoleni, że tak go potraktowano. Opowieść jest dość monotonna w porównaniu do starszych tytułów, a główny wątek dość płytki. Co gorsza, można odblokować zakończenia z poprzednich tytułów, używając wewnętrznej waluty. Można się rozwodzić nad istotnością fabuły, ale i tak to gameplay jest tym, co przytrzyma Cię przy grze na kolejne pół roku. Gra dostarcza parę nowości, które robią różnicę. Rage Arts to technika, która pozwoli zmienić przebieg całej rundy dzięki jednemu klawiszowi. Dobre wyjście dla noobów, takich jak ja. Uniki i rzucanie rywalami o podłogę zostało osłabione, a akcje slow-mo dodają dramatyzmu. Zmiany nie będą kłopotem dla starych wyjadaczy, a jednoczeście wiele one wybaczają niedoświadczonym graczom. Ciężko na początku znaleźć oponenta dostosowanego poziomem do nas.

Bandai Namco pracowało nad wydaniem łatki, ale i tak już mam lekko popsute wrażenia po multiplayerze. Nie ma problemu, żeby połączyć się z przyjacielem, o ile znasz kogoś, kto również ma tę grę. Tekken 7 to przyjemne rozwinięcie serii, a nowe mechaniki walki usprawniają gameplay. Walki wyglądają spektakularnie i często możemy liczyć na nagłe zwroty akcji. Niemniej, mała ilość nowych trybów gry i słaba historia ostatecznie pozostawiają niesmak.

★★★☆☆

James Millin-Ashmore

Tekken 7 at CeX

Australia India Ireland UK USA

Get your daily CeX at

Google+ Instagram Twitter YouTube Facebook

Nokia 3310 (2017) ★★☆☆☆

Nokia 3310 jest jednym z najlepszych telefonów klasycznych jakie możesz dorwać. W większości krajów w których miał już swoją premierę jest bardzo ciężko dostępny, ze względu na to że producent nie był pewny czy telefon będzie się cieszył jakimkolwiek wzięciem. Wbrew pozorom, nie jest produkowany przez Nokię lecz przez HMD Global. Firma ta zdobyła prawa do marki Nokia od Microsoftu na 10 lat. Sprawdźmy czy zasługuje na miano nowoczesnego klasyka.

Zapakowane w małe kolorowe pudełko, to ważące 80g urządzenie na pewno spodoba się fanom oryginalnej Noki 3310. Telefon dostępny jest w 4 kolorach (niebieski, żółty, czerwony i pomarańczowy), które mogą spodobać się zarówno młodym klientom jak i początkującym użytkownikom.

Mając tylko 12mm grubości, Nokia 3310 z łatwością mieści się w dłoni. Trzymanie jej jest miłą odmianą od 6 calowaych telefonów jakie stały się standardem. Oprócz ekranu o przekątnej 2,4 cala posiada również  klawiaturę numeryczną i gniazdo jack na dole. Na górnej krawędzi znajduje się port Micro USB(Łatwiej znaleźć Polaka który nie lubi Wiedźmina niż kogoś kto ma ładowarkę z cienkim bolcem). Tylna klapka ma gładkie i zaokrąglone krawędzie z matowym wykończeniem. Z tyłu znajduje się aparat 2MP z fleszem LED oraz głośnik. Jest wyposażony w Dual SIM oraz wspiera karty Micro SD do 32GB co z pewnością się przyda, gdyż telefon ma tylko 16MB (wystarczające tylko na 7-8 zdjęć, Kruci!). W pudełku znajduje się ładowarka Micro USB oraz para słuchawek.

System na którym śmiga to Nokia S30, platforma bardzo łatwa do nauczenia i używania. Nie da się go odblokować odciskiem palca, nie rozpoznaje on również właściciela po oczach. W klasycznym stylu czerwona słuchawka włącza i wyłącza telefon po przytrzymaniu. Główny ekran to jedyne menu, można je przywołać poprzez wciśnięcie głównego przycisku który jest również cztero kierunkowym dżojstikiem, który można przypisać do określonych funkcji takich jak kalendarz czy wiadomości, dzięki czemu są one szybko dostępne. Jedynymi ciekawszymi aplikacjami są gry a wśród nich powracający w glorii i chwale ‘Snake’. Wyprodukowany przez Gameloft nie przypomina już Snake którego pamiętacie. Ten odnowiony ‘wąż’ jest kolorowy i plącze się po planszy w celu pożerania jabłek dzięki którym rośnie. Inne gry to dema ‘Asphalt 6’ oraz ‘Diamond Twister 2’ których pełne wersje mogą zostać zakupione poprzez SMSa. Jest również sklep internetowy pozwalający na ściągnięcie innych aplikacji i gier, ale ściągnięcie ich za pomocą sieci trwa całe wieki. Warto w tym miejscu wspomnieć o fakcie że 3310 nie wspiera ani 3G ani nawet Wi-fi. Ten telefon wywołuje naprawdę duże napływy nostalgii, chociażby przeglądanie internetu z tą prędkością przywołuje surfowanie w latach 90. Nie można ustawiać własnych dzwonków, telefon posiada Radio FM oraz wbudowany odtwarzacz MP3 który świetnie sprawdzi się przy porannym joggingu.

Pisanie na numerycznej klawiaturze, sprawi że ponownie będziecie się zastanawiać co jest szybsze żmudne klepanie tych samych cyferek czy może legendarne T9? Pisanie w którykolwiek z tych sposobów daje naprawdę dużo frajdy, przynajmniej dopóki nie musicie pisać długiego SMSa.

2MP aparat robi ładne zdjęcie w światło dzienne i odrobinę lepsze od przeciętnych również wieczorem, tak długo jak nie porównacie go z którąkolwiek kamerą smartfona. Zdjęcia wyglądają przyzwoicie tak długo jak znajdują się na ekranie telefonu, po przeniesieniu na monitor/telewizor widać dopiero jak niskiej są jakości. Co ciekawe, aparat posiada tryb serii oraz filtry kolorów, a także kamerę która jest w stanie nagrywać video w rodzielczości VGA.

Bateria 1200 mAH wytrzymuje ponad 2 dni (!), a przy aktywnym korzystaniu firma obiecuje że wytrzyma on nawet 25h! Ładowanie do pełna trwa 3 godziny używając standardowej 550 mA ładowarki Micro USB. Udało nam się nawet dwa razy upuścić telefon, raz z kieszeni w spodniach, raz z kieszeni na piersi w koszuli, w obydwu przypadkach nic się nie stało.

Nie da się ukryć że jest to telefon dla kogoś kto szuka ‘współczesnego klasyka’ lub ma ogromny sentyment do oryginalnej 3310tki. Dla każdego innego potencjalnego użytkownika może posłużyć on jako zapasowy telefon do dzwonienia, wyposażony w niesamowitą baterię. Jeśli nie zamierzacie czuć się jak jaskiniowiec, zignorujcie ten model i zwróćcie się w stronę któregoś z budżetowych smartfonów.

★★☆☆☆

Pritesh Khilnani

The NEW Nokia 3310 at CeX

Australia India Ireland UK USA

Get your daily CeX at

Google+ Instagram Twitter YouTube Facebook

Crash Bandicoot N.Sane Trilogy ★★★★☆

Oryginalny Crash Bandicoot wyszedł dzień przed moimi 11 urodzinami, niecałe 21 lat temu ... przerażająca sprawa. Produkcja wprowadziła studio Naughty Dog, znane dziś przede wszystkim z Uncharted i The Last of Us, do pierwszej ligi. W tym okresie Crash Bandicoot wyznaczył nowe standardy gry platformowej. Nie tylko odeszli od koncepcji grania od lewej do prawej, ale zmienili ją na taką, w której kieruje się postacią w głąb ekranu. Teraz, może to wydawać się głupie, ale był to rok 1996, kiedy wciąż czekaliśmy na Mario 64.

Dotychczas mieliśmy dużo remasterów HD, dla konsol nowych generacji, ale były to po prostu niewielkie uaktualnienia tekstur i ramek. Crash N. Sane Trilogy został odbudowany. Porównując go do filmów animowanych, tworzonych przy wysokim budżecie i przy użyciu CGI, nadal dostrzegamy pewne podobieństwo, tak, jakby między wydaniami nie istniała luka czasowa. Crash upadł na twarz N. Sanity Beach, a szczęście i nostalgia rozpoczyna się, kiedy się ruszasz i wbiegasz do dżungli, skacząc, przebijając się, zbierając jabłka i rozbijając pudła. Ach, lata 90.

Vicarious Visions, najbardziej znane z produkcji portów do Skylanders i portu Doom 3 dla konsoli Xbox, wyszło z przytupem na świat i nie tylko odtworzyło oryginał, ale również Crash 2 i Crash 3: Warped. Coco, który został wprowadzony do Crash 2 (ale nie był grywalny aż do trzeciej części, tylko w jej pewnych etapach), jest teraz dostępny we wszystkich trzech grach, lecz lekko zmodyfikowany.

Oczywiście wiele modeli i animacji wzbogaciło się o pewne elementy, ale udało im się zachować styl oryginalnej estetyki. Wszystkie oryginalne animacje postaci pozostały, podobnie z resztą jak komiczne sceny śmierci. Poziomy zostały poważnie przebudowane. Tam, gdzie zielona trasa przeszła na trawę z boku ekranu, teraz została zastąpiona przez w pełni modelowaną trawę i listowie. Nawet niewielki odcisk stopy na piasku (i w śniegu) został zrobiony jak należy. (Coś, czego w Infamous: Second Son nie zrobili … to nie tak, że czepiam się szczegółów ...)

Analogowy drążek może być teraz używany do poruszania się (W Crash niepotrzebny jest kontroler Dualshock), ale często znajdowałem się w odwrotnej sytuacji, aby uzyskać większą dokładność, podczas skakania na pudełka lub w lukach, czy w niektórych, bardziej niebezpiecznych odcinkach trasy. W przeciwnym wypadku, na wszystkich poziomach znajdują się dodatkowe pola punktów kontrolnych. Zazwyczaj umieszczane przed i po trudniejszej części przebytego dystansu. Jeśli zginiesz zbyt wiele razy, na Checkpoint’cie otrzymasz maskę Aku Aku, która pomoże Ci przeżyć. System oszczędzania Etap Bonus Stage związany z zapisem gry, został zamieniony na typowy Autosave, a gra sama wydaje się być o wiele bardziej hojna, pod kątem otrzymywanej ilości dodatkowych żyć.

Gra (na standrdowym PS4) działa przy 1080p i przeważnie mieści do 30FPS (klatki na sekundę). Chociaż PS4 Pro działa na wyższym 1440p, więc nie do końca w pełni 4k, trzyma szybkość klatek z łatwością. PS4 Pro ma również kilka innych małych akcentów, takich jak lepsze cienie i niektóre dodatkowe sztuczki przy zmianie oświetlenia. Obie wersje wyglądają świetnie. Chociaż wszystko, co napisałem, brzmi pozytywne, jest kilka małych rzeczy, które mnie zawiodły.

Starszy teaser, pokazywał grę z prędkością 60FPS. Byłoby to miłe zarówno dla animacji, jak i do reakcji na kontroler, ale przypuszczam, że został zmniejszony z powodu ograniczeń technicznych.
Oryginalne wersje playstation również działały z prędkością 30 FPS, więc być może było to również kwestią tego.

Ekrany ładowania występują zdecydowanie zbyt często. Nie są one aż tak długie, (patrząc chociażby na grę Prey), tylko trwają około 8-15 sekund. Ekran tytułowy musi zostać załadowany, następnie naciskasz przycisk start, a następnie ładuje się on ponownie, aby móc wybrać grę, w którą chcesz zagrać ... a następnie ładuje się znowu .... Podobnie wygląda kwestia ładowania między poziomami a światem centralnym. Nie ma to wpływu na grę, ale może być trochę nużące.

Detekcja kolizji (i hitboxów) może być czasem problematyczna. Często brakuje krawędzi platformy, problem pojawia się również przy trafieniach w nieprzyjaciela lub wpadając pułapkę, bez winy samego gracza. Największym problemem jest to, że Crash czasem ma problem z wykonywaniem tak banalnych czynności jak skakanie po drewnianym pudełku. Jednym z głównych elementów, których będziesz wykonywać wiele razy w tej grze. Chociaż sama gra jest świetna dla fanów oryginałów, podobnych do mnie, ale nie jestem przekonany, czy nowi odbiorcy ją zaakceptują. To nadal 20 letnia platformówka i taką zostanie. Na dobre i na złe.
Czekam na remake Spyro, jako następnej pozycji. 

★★★★☆

Bryan Wyatt

Crash N. Sane Trilogy at CeX

Australia India Ireland UK USA

Get your daily CeX at

Google+ Instagram Twitter YouTube Facebook

Kong: Wyspa Czaszki ★★★★☆

Kong: Wyspa Czaszki jest drugim filmem z gatunku rozwijających się uniwersów, zaraz po zdobywającym ogromne uznanie filmie Godzilla (2014). Gwiazdorska obstawa z Wyspy Czaszki: Tom Hiddleston, Samuel L. Jackson, John Goodman, Brie Larson oraz John S Reilly - a tak naprawdę to zaledwie garstka spośród oryginalnych Power Rangersów, które film może nam zaoferować. Ta powtórka odpowiada na pytanie, czy cała obsada, która została zbudowana na bazie MCU będzie działać na podstawie scenariusza, który jest kompletną klapą - odpowiedź może być co najmniej dziwna.

Wątek bazuje na dokładnie tym, co nasuwa się na myśl - grupa ludzi chce się dostać na nieznaną wyspę, chcą stać się bogaci, oraz chcą być pierwszymi, którzy udowodnią istnienie gigantycznych potworów. John C Reilly działa w roli przewodnika po wyspie, jakby dopiero co powrócił z drugie wojny światowej i działał tak jakby się nadal toczyła. Żołnierze wydają się być ze sobą mocno związani, tak jak lubię - wielu z nich było nie do zapomnienia, jednak w filmie podejmują całą masę złych decyzji, które kończą się wręcz tragicznie.

Podobnie jak poprzedni partner - Godzilla film ma prawdziwy problem, który sprawia, że każdy z tych bohaterów ma znikome znaczenie, a jednocześnie niemalże doskonale sprawdza się w przypadku Kaiju (patrz: olbrzymi, cholerny potwór). Zdąrzyliśmy pokochać już wszystkich tych ludzi, w dalszym ciągu nie odgrywających większego znaczenia, podczas gdy Kong czuje się jak prawdziwe zwierze oddziałowujące na całą scenę, i to nie jak postać królika Rogera, co sprawia, że na wiele sposobów jest najlepszym aktorem w filmie.

Jego gigantyczny rozmiar w stosunku do obsady (i to w odniesieniu do poprzednich iteracji Konga) w normalnych warunkach mogłoby być ciężkie do nakręcenia. aczkolwiek wszelkie ruchy wykonywane dookoła nas, pokazują , że potwór czuł się komfortowo przy swoich rozmiarach. a jego powolne przeciąganie kończyn można porównać do stada słoni przemieszczających się wzdłuż obranej przez siebie ścieżki. Olbrzymia małpa nauczyła się walczyć, i walczy z wiedzą oraz umiejętnościami, które sprawiają, że półświadomość istoty ludzkiej, które posiada, mają sens istnienia. Kong oczywiście myśli, oczywiście planuje i oczywiście ogląda UFC.

Jeżeli uważasz, że nie masz nic przeciwko oglądaniu filmu o gigantycznej małpie, możesz się zaskoczyć. Nigdy fundamentalnie nie byłem fanem filmów o King Kongu, Godzilli itd..., ale z tych czy innych powodów obejrzałem wiele z nich. Kiedy potwory walczą - w sumie o to w tym chodzi - jest to rzeczywiście porywające, nie zmienia to jednak faktu, że czujesz się jak podczas oglądania odcinka Toma i Jerry'ego w trakcie wielkiego kaca jeszcze przed położeniem się do łóżka. Nie chcę jednak, żebyś uważał, że Tom i Jerry nie są niesamowici, bo są, jednak nie w trakcie rozstroju żołądka. Najlepszy w tym wszystkim jest fakt , że nie mogę powiedzieć, że mam kaca, a w wieku 30tu lat rozpadam się z niezwykłą prędkością.

John C Reilly chce wynieść na szczyt film już od samego początku, co wywołuje u mnie uczucie schizofremii, a że jest wystarczająco zabawny, a obsada wydaje się być bardzo przychylna wobec niego, wywołuje to uczucie - jakby myślał, że znajduje się w filmie wojennym Willa Farrella  gdy w tym samym czasie całej reszcie obsady wydaje się jakby grali w Czasie Apokalipsy. Samuel L. Jackson odgrywający swoją rolę w typowo dla siebie intensywny sposób, przypominający jego najlepsze role "Samuela wściekłego Jacksona", co sprawia, że jest on wiarygodną przyczyną złych decyzji i konfliktów.

Podczas gdy w oryginalnej części z 1933, olbrzymi potwór był wzywany za pomocą użycia gongu oraz wyśpiewywania extra długich "kingkongowych pieśni", ta wersja Konga jest znacznie bardziej ukierunkowana na bycie "obrońcom królestwa" - jakby widział siebie samego jako super bohatera posiadającego wielkie moce i ogromną odpowiedzialność. Pozostała część obsady w połączeniu ze wszystkimi wątkami jest na tyle interesująca, że wszystko, co było w nich zawarte w mojej pamięci  - zostało skruszone niczym Pringelsy zdeptane na ziemi. Nic nie sprawia większego cierpienia niż oglądanie daremnego poświęcenia, a ten film zawiera niezmierną ilość takich scen.- przedstawiając je w mój ulubiony i dynamiczny sposób.

Wielu ludzi jest sceptycznie nastawionych wobec dzielenia wszechświatów. ale wydaje mi się, że na daną chwilę karmimy maszynę, która w tym momencie jest wspaniała, lecz ostatecznie przestanie wypluwać ten czysty narkotyk niezbędny dla kinomaniaków. Jednak w tej chwili powinniśmy cieszyć się doznaniami. Ten film nie jest doskonały, w sumie za wiele z niego nie zapamiętałem, od momentu kiedy zobaczyłem go w kinie, jednak odkryłem, że wspominam go czule - i była to ostania przyjemna rzecz odkryta tamtego dnia (dodatkowo odkryłem, że mój przyjaciel poszedł do kina wyłącznie dla przekąsek w postaci nachosów oraz kubka ze słomką). Nie jest on dobry, nie jest on zły, ale najistotniejszy jest fakt, że jest nudny. Stymulowanie wielkiej małpy pełnej przemocy jest najlepsze w przypadku postawienia przed sobą Konga i Godzilli.

★★★★☆

David Roberts

Kong: Wyspa Czaszki at CeX

Australia India Ireland UK USA

Get your daily CeX at

Google+ Instagram Twitter YouTube Facebook